binnenkort

De waarheid over Alfacam…

exit Dirk Wauters

Zoals aangekondigd, groot nieuws: de vrt moet, lees: mág straks op zoek naar een nieuwe gedelegeerd bestuurder. Want, en u heeft het andermaal hier voor het eerst gelezen: dit najaar verdwijnt Dirk Wauters als gedelegeerd bestuurder van de VRT. Zijn opvolger wordt Leo Hellemans, voormalig hoofdredacteur van de vrt-nieuwsdienst en vandaag algemeen directeur productie. Meteen het eerste wapenfeit van de nieuwe minister van Media, Ingrid Lieten.  

Wauters staat nog maar twee jaar, -sinds juni 2007- , aan het hoofd van de openbare omroep. De voormalige topman van Siemens Communications, -de derde vrt-topman op rij met zijn roots in de technologiesector-,  heette een ‘puinruimer’ te zijn, en bovenal een ‘teamspeler’. Met enig gevoel voor diplomatie en zuinigheid dus, een heel ander profiel dan zijn voorganger Tony ‘Napoleon’ Mary, die de vrt steeds meer op politieke en financiële ramkoers had gebracht. Vooral de financiële averij was bijzonder groot, zo bleek, want de vrt stevende voor 2008 op een tekort van 13 miljoen euro af. Het was een eerste succesje voor Wauters, toen dat tekort uiteindelijk ‘maar’ 6 miljoen bleek te zijn, al verzweeg hij er voor de goede orde wel bij dat de Vlaamse regering voor een extra financiële injectie van 35 miljoen euro had gezorgd. Maar, iedereen tevreden, zelfs… Guy Peeters, voorzitter van de Raad Van Bestuur.

Heel erg lang zou die vrede niet duren. Wauters was sowieso een benoeming van toenmalig mediaminister Geert Bourgeois, onder curatele van de CV&V. En geheadhunt  door het bureau Schelstraete & Desmedt: dat bureau werkt in de media op exclusieve basis voor De Persgroep, eigenaar van o.m. Het Laatste Nieuws en… VTM, maar kreeg eenmalig de toestemming om een opdracht voor de openbare omroep in te vullen. Soit, er zijn mensen met een roder profiel. Tot zover de anekdotiek.

Want toen Wauters het flikte om met een draconisch besparingsplan op de proppen te komen, zonder de Raad van Bestuur en de vakbonden te kennen, was het hek meteen van de dam. 71,5 miljoen besparingen en 150 arbeidsplaatsen weg, de Raad van Bestuur voelde zich een héél klein beetje in zijn hemd gezet. Nóg iets meer, toen de technische problemen elke dag opnieuw Het Journaal openden. En nóg iets meer toen de herdenking van de eerste wereldoorlog achter de rode knop verdween. En nóg iets meer toen Adolf Hitler op Eén zijn plat préféré mocht bereiden. Peeters himself greep toen trouwens rechtstreeks in de programmering in om het kookprogramma in extremis van antenne te halen. Soit, toen Peeters en zijn de Raad van Bestuur vervolgens in de krant moesten lezen dat Radio Donna ophield te bestaan, verslikte Peeters zich danig in zijn koffie en gaf hij prompt een veelzeggend interview aan De Standaard: “Er wordt een beeld georganiseerd van een bedrijf dat niet goed georganiseerd is of dat niet goed geleid wordt. En dat kunnen we missen als kiespijn,” sprak Peeters. Een bedrijf dat niet goed wordt geleid… Slik. Het proces van Dirk Wauters was eigenlijk al vóór de verkiezingen gemaakt.

Toen vervolgens de aangekondigde verkiezingsnederlaag voor de sp.a onverhoopt uitbleef, en sp.a met Ingrid Lieten de mediaminister mocht leveren, was het lot van Wauters meteen helemaal bezegeld. “In oktober is Dirk Wauters weg,” heet het. Met instemming van alle andere coalitiepartners. Overigens, Wauters beet enkele weken geleden al veelbetekenend in het zand, met de verwijdering van algemeen hoofdredacteur Pieter Knapen (zie hieronder), een absolute vertrouweling van Wauters.

Ergens in oktober dus. Tot dan.

Groot nieuws op komst !

De titel zegt het allemaal, hou de blog van de mediaminister de komende dagen dus in de gaten.

Waarom Siegfried moest vertrekken…

Het was andermaal amusant om lezen, de laatste ‘Kwaad Bloed’ van Knack-journalist Koen Meulenaere. De geestelijke vader van de term www.devijfidioten.be , – de vaste roepnaam voor het vijfkoppige amalgaam van hoofdredacteurs op de vrt-nieuwsdienst -, vergreep zich in zijn gekende stijl aan de gedegradeerde hoofdkaas Siegfried Bracke “Er is toch hopelijk niemand van jullie die gelooft dat die Siegfried Bracke uit vrije wil is opgestapt als hoofdredacteur?,” schertste Meulenaere. “Zo willen sommigen het voor de buitenwereld wel voorstellen – hijzelf in de eerste plaats, kwestie van het gezichtsverlies te beperken – maar we mogen hopen dat geen lezer van Knack zich nog op dat niveau van naïviteit bevindt.”

Geenszins, heer Meulenaere, alleen blijft het jammer dat u zelf blijkbaar nog altijd het raden heeft naar de ware toedracht van het ontslag van Sigi. U beweert immers dat de exit van Bracke toe te schrijven is aan Leo Hellemans. Hellemans krijgt in uw bijdrage zelfs een spontaan ‘hoeraatje’, omdat hij Bracke zo meesterlijk zou hebben geflikt. “Bracke wou namelijk graag terug op het scherm, maar dan wel mét behoud van de rang van hoofdredacteur,” dixit Meulenaere. “Hellemans stimuleerde eerst het eerste, en blokkeerde daarna vakkundig het tweede. Waardoor Bracke het eerste slachtoffer werd van zijn eigen ijdeltuiterij.” Tja… Of beter, ja en nee, wegens -typisch voor de vrt- véél ingewikkelder. De ware toedracht, bij deze.

Sta me toe dat ik, heel uitzonderlijk, héél ver in de tijd terugga. We schrijven eind jaren ’80,  een kantelmoment in de moderne geschiedenis van de vrt-nieuwsdienst. Want zo rond de jaarwisseling komt een kersvers afgestudeerde… godsdienstwetenschapper de redactie binnengehuppeld. Pieter Knapen, heet de jongeman. Bevrijd van kwispel en soutane, en zoals zoveel zelfverklaarde wereldverbeteraars als vanzelve naar de openbare omroep gezogen. En het gaat razendsnel met Pieter. Journalist en eindredacteur bij ‘Voor de Dag’ op Radio 1, eindredacteur radio, hoofdredacteur van de online redactie, om dan anno 2004, – tot consternatie van velen- , tot algemeen hoofdredacteur van de geïntegreerde nieuwsdienst te worden gebombardeerd.

Pieter heeft veel talenten, maar één bijzonder talent onderscheidt hem van vele anderen: hij is namelijk een volbloed tjseef. Let wel, niet in de politieke, wel in de karakteriële zin van het woord. Concreet: hij heeft wel een mening, af en toe, maar hij laat er zich zelden op betrappen, en al helemaal niet zodra het woord ‘overste’ valt. Soit, het soort mens waarvan ze bij de autopsie zullen vaststellen dat hij zonder ruggegraat heeft geleefd. En dus héél erg geschikt om leiding te geven.

U moeten weten, de toenmalige hoogste instantie van de openbare omroep had nood aan een volgzame en buigzame nieuwsbaas, zeker op de sinds jaar en dag compleet onbestuurbare nieuwsdienst. De andere hoofdredacteurs, zijnde Wim Willems, Kris Hofflack en Siegried Bracke, hadden duidelijk een… ander profiel dan Knapen. Jaja, er was ook nog Jos Bouveroux, maar die verlangde al enige tijd heel intens naar de pensioengerechtigde leeftijd. Eenmaal, andermaal, de new kid in town… Pieter Knapen!

Vooral Bracke verslikte zich ter plaatse in zijn vlinderdas toen hij te horen kreeg wie zijn nieuwe baas zou worden. Bracke & Knapen, -de vrijmetselaar en de dorpspastoor-, dat was al sinds dag 1 op de radio een onmogelijke combinatie. Karakterieel én inhoudelijk compleet onverenigbaar. Met ettelijke kletterende en hilarische ruzies tot gevolg. De afkeer bij Bracke, van Knapen, is zó visceraal dat hij de naam ‘Pieter Knapen’ zelfs niet meer over zijn lippen krijgt. Hij heeft het gemakshalve en steevast over… ‘het kalf’. Bovendien had Bracke al enige jaren openlijk gelobbyd voor zijn (loge)maat Kris Hofflack. En die Hofflack, die kon dan weer niet door dezelfde deur als Wim Willems. Volgt u nog? De vrt-nieuwsdienst, het leven zoals het nergens anders kan zijn.

Willems was dus ‘veroordeeld’ om zijn kar aan die van Pieter Knapen te hangen, wat een bijzonder evenwichtig samengesteld college opleverde. In de linkerhoek: Bracke & Hofflack. In de rechterhoek: Knapen & Willems. En, ergens verloren gelopen onderweg, Jos Bouveroux. Zondag Josdag. Tot ‘nonkel Jos’ eindelijk-eindelijk-eindelijk over de pensioengerechtigde drempel struikelde. Edoch, nu was het hek pas echt van de dam. En vooral het evenwicht. De clan Bracke & Hofflack haalt meteen zijn slag thuis: Hofflack loodst zijn vertrouwelinge Liesbet Vrieleman binnen in het college, diezelfde vertrouwelinge die hij eerder had weggeplukt bij de radio om eindredacteur van zijn nieuwste prestigeproject Volt te worden.  Conclusie: 3-2, in het voordeel van de clan Hofflack & Bracke,  Pieter Knapen en zijn acoliet voorgoed geneutraliseerd. Als u denkt dat dit allemaal teveel conspiracy theory is om waar te zijn: Kris Hofflack toonde zich in januari 2007 al een gediplomeerde helderziende, toen hij in een interview met Humo verkondigde: “Misschien krijgt ook Jos Bouveroux een vrouwelijke opvolger als hij over anderhalf jaar met pensioen gaat.” Die zít, heer Hofflack.

Diezelfde dag -“dag Liesbet”- begon de eliminatie van Pieter Knapen. Bracke & Hofflack veegden nu openlijk de vloer aan met de arme man, weigerden hem om de haverklap de toegang tot een vergadering en verkondigden te pas en te onpas dat de structuur compleet onwerkbaar was. Knapen was bovendien – hoeveel pech kan een mens in zijn leven hebben?- de architect van de inmiddels beruchte automatisering van de nieuwsdienst. U weet wel, die zwarte gaten die in elke presentatie en elke reportage opduiken. Maar… Bracke had een plan!  Hij ging bij de hoogste instanties aankloppen met de vraag of er geld was voor een externe audit. Die was nodig, vond Bracke, om de structuur van de nieuwsdienst tegen het licht te houden. Geld genoeg bij de openbare omroep, en de audit kwam tot een toch wel héél verrassende conclusie: ‘een college met 5 hoofdredacteurs is onwerkbaar’. Asjeblief! Dankuwel! Met, gratis erbovenop, een snoeiharde terechtwijzing van Pieter Knapen: ‘geen geïntegreerde visie’, ‘geen werkbaar overlegmodel’, ‘teveel morrende journalisten op de vloer’,… Er werd ook meteen een oplossing gesuggereerd: één hoofdredacteur per afdeling, één directeur informatie die onbetwistbare leiding had. En exit de architect van het vorige model.

En toen, na een loodzware bergrit en in het zicht van de finish, struikelde… Siegfried. Want Willems was ten einde raad verhaal gaan halen bij gedelegeerd bestuurder Dirk Wauters. 3 tegen 2 was misschien onwerkbaar, maar Bracke & Hofflack versus Willems zou dat nog veel meer zijn. En zó en niet anders werd Siegfried Bracke het zoenoffer van zijn eigen kruistocht. Hofflack & Willems besturen voortaan de tent, met een imposante scheidingslijn tussen hun beider bevoegdheden: Hofflack alles wat duiding is, Willems alles wat  nieuws is. Ze krijgen niet of nauwelijks met elkaar te maken, wat het risico op een nieuwe clash zo goed als uitsluit. Als er onverhoopt toch ambras zou opduiken, krijgt Liesbet Vrieleman als voorzitter van het college het laatste woord, ook al heeft ze geen enkele bevoegheid op het terrein van één van beide heren. Voor alle duidelijkheid, la Vrieleman is operationeel verantwoordelijk voor de online redactie. Zoals die afvallige pastoor eind jaren ’80.